خوردگی آهن
فلزات به علت ناپایداری و در اثر وجود اکسیژن و رطوبت هوا خورده می شوند و خوردگی آهن به علت جدا شدن اکسید آهن ایجاد شده بدترین نوع خوردگی است. چون در این حالت تمامی یک قطعه آهن بعد از مدت زمانی از بین رفته و تبدیل به اکسید آهن می گردد. همچنین شدت خوردگی نسبت به شرایط محیطی نیز فرق می کند .
عوامل تشدید کننده خوردگی آهن به شرح ذیل است :
طراحی بد قطعه، ترک روی قطعه، دارا بودن لبه تیز، عدم دسترسی به نقاط نور، استفاده از دو فلز غیر هم جنس چسبیده به هم و عدم سازگاری قطعه در محیط مصرف، عدم سازگاری قطعه در محیط مصرف، عدم پوشش مناسب روی قطعه که می تواند مواد فسفات یا رنگ باشد .
- طراحی بدقطعه :یکی از عوامل خوردگی آب است در صورتی که طراحی قطعه طوری باشد که ایجاد تله برای آب کند پس به خوردگی قطعه کمک می کند.
- ترک روی قطعه : ترک نیز محل تجمع رطوبت و آب بوده و باعث افزایش خوردگی می گردد بنابر این باید با جوش پر شود.
- لبه تیز و جوش هی مانده روی سطح : برای محافظت سطح باید پوشش اجرا شده به صورت یک لایه یکنواخت و ضخیم اجرا شود. بنابراین در مکان هایی که هرگونه نامنظمی مثل جوش و برآمدگی سطح باشد باید صاف شوند و جوش های پاشیده شده بعلت چسبندگی ضعیف به سطح کار به دو دلیل باید برداشته شوند.
- اول بعلت ترک حد فاصل جوش و سطح کار باعث جمع شدن رطوبت می گردد.
- دوم در صورت جدا شدن از سطح, لایه رنگ نیز ترک خواهد خورد. لبه های تیز باید حداقل به شعاع ۳ میلی متر گرد شوند تا پوشش بتواند روی آن به صورت یکنواخت بپوشاند، چون پوشش نیست بعد از اجرا از لبه تیز کشیده شده و نازک می گردد.
- دسترسی محدود : دسترسی محدود مجمعی از مکان های مورد نیاز برای پوشش در تمیز کاری، رنگ آمیزی و بازرسی ایجاد اشکال می نماید.
- استفاده از دو فلز غیر هم جنس چسبیده به هم و عدم سازگاری قطعه در محیط مصرف: فلزات به کار رفته باید به طوری انتخاب شوند که با هم سازگاری داشته باشند مثل استفاده از آلومینیوم در مجاورت بتون که باعث خوردگی سریع آلومینیوم شده و یا تماس فلزات که از نظر پتانسیل شیمیایی با هم تفاوت دارند .
مثلا:
الف : لوله آهنی از مسیری عبور کند که با آلومینیوم تماس داشته باشد.
ب : مهره آهنی روی شیر مسی.
ج : آهنگ در تماس با فولاد زنگ نزند.
خوردگی آهن
برای جلوگیری از خوردگی آهن از چند روش می توان استفاده نمود :
- جداساز ی آهن از فضای خورنده.
- استفاده از ممانعت کننده های خوردگی.
- محافظت کاتوی.
به وسیله پوشش رنگ می توان سطح فلز را از اکسیژن و رطوبت جدا کرده و با استفاده از آستری های دارای ممانعت کننده خوردگی از آن سطح محافظت نمود و یا بوسیله استفاده از پودر روی (رنگ حاوی زینک ریچ اپوکسی و زینک فسفات کرومات اپوکسی و آلکیدی) در آستری محافظت کاتوی برای سطح آهن ایجاد نمود.
البته باید توجه داشت که هیچ پوششی به تنهایی نمی تواند از فلز محافظت نماید.
چرا که آستر مقاومت به محیط را ندارد و پوشش رویه نیز چسبندگی کافی به سطح نداشته و نمی تواند سطح آهن را از خوردگی محافظت کند. بنابراین از یک سیستم رنگ که شامل: آستر لایه میانی و لایه نهایی می باشد استفاده می گردد . آستری ساخته شده است که به سطح آهن خوب بچسبد و با داشتن مواد ضد خورگی مثل روی یا فسفات روی یک محافظت ضد خوردگی به سطح بدهد و سپس یک سطح مناسب برای چسبندگی لایه بعدی ایجاد کند .
لایه میانی یک لایه رنگ است که باعث غیر قابل نفوذ کردن و سد کردن و ورود هر گونه مواد خارجی به لایه آستری می باشد. لایه نهایی که علاوه بر غیرقابل نفوذ کردن سطح و باعث مقاومت در مقابل عوامل جوی, مقاومت در برابر تغییر رنگ, مقاومت به مواد شیمیایی و مقاومت به کاهش براقیت و مقاومت به دیگر تغییرات می گردد.
